مراسم روز دانشجویی که روز گذشته با حضور رئیسجمهور محترم برگزار شد، سوای همه متنها و حاشیههایش، یک حاشیهی درونمتنی ویژه داشت.
اینکه در روز دانشجو و در روزی که پیش از سخنان رئیسجمهور محترم چند نفری فرصت کردند تا در مقام منتقد در مقابل رئیسجمهور بایستند و حرف بزنند و البته متهم به بیسوادی یا کاسبی نشدند، جای تعجب داشت.
اینکه این فرصت فراهم شده بود تا برخی از نمایندگان تشکلهای دانشجویی به راحتی عملکرد دولت ژنرالها را به تندی نقد کند و در مقابل با پاسخ سراسر لطافت «دانشگاه و دانشجو باید از رئیسجمهور و سایر قوا انتقاد کند، البته هرچه این نقادی با بیان احسن و لحن بهتر باشد، مناسبتر است» روبهرو شوند آنقدر عجیب است که برای مطمئن شدن از رشد یکباره «شاخ» هر از چند گاهی روی سرمان دست بکشیم و از عدم حضور یک عضو ناخوانده مطمئن شویم.
واقعیت آن است که هم کمیت و کیفیت زبانهای منتقد و مخالف دولت آنقدر جالب توجه بود و هم پاسخ سراسر تدبیر و امید که باعث میشد ذهن «مریض» ما را دچار سوء تفاهم کند.
خواندن مجدد سخنان منتقدان دانشجویی دولت در مراسم دیروز، ما را مطمئن میکرد که در برخی موارد، دوستان دانشجوی ما، پا را فراتر از «نقد» گذاشته و حتی در ادبیات گفتاری خود به حوزه «توهین» و «اتهام» قدم گذاشتهاند؟ اما چرا اینقدر مهربانانه با آنها برخورد شده و به جایی مثل «جهنم» حواله نشدهاند عجیب است.
آنچه اغلب منتقدان طی سه سال و اندی از عمر دولت یازدهم به عنوان اسلوب نقد خود در نظر گرفتهاند، این بوده که همواره یا نقد دلسوزانه باشد و یا چون چراغی جلوی پای دولت را روشن کند. ضمن آنکه ادبیات انتقاد را هم رعایت کنند.
اما در مقابل دولتمردان، علیرغم همه خندههای مصنوعیشان تا توانستهاند از خجالت آنها که مثل خودشان نمیاندیشند در آمدهاند و با انواع توهینها و تهمتها مواجه شدهاند. عجیب نیست که آنجا منتقد را مورد «نوازش» کلامی و مادی و معنوی قرار دهند و اینجا ادبیات احسن و لحن بهتر را تنها صفتی تفضیلی برای دانشجوی منتقد انتخاب کنند؟
همان ذهن مریض و ترسو و بیسواد ما میگوید همه اینها به برکت انتخاباتی است که سال آینده برگزار خواهد شد و این مشاوران نزدیک و آشنای دولت هستند که معتقدند باید دولت با یک نمایش خاص و از پیش تعیین شده، خود را اینگونه روی صحنه انتخابات آینده ببرد که همه باور کنند در این دولت گوشی برای شنیدن صدای منتقد و حتی مخالف هم هست. نمایشی که از نمایشگاه مطبوعات امسال اولین پردهاش اجرا شد و بعد با «مایه شرمساری» ادامه یافت و حالا به «بیان احسن» رسیده است.
کاش میشد باور کرد که دولتمردان محترم و در راس آنها رئیسجمهور محترم دچار یک تغییر ساختاری و جدی در مواجهه با منتقدان شدهاند.